İnsan, “yara almadan geçemez” yürüdüğü yolda; üzerimizdeki yük, boynumuzun borcu gibi bir şey bu. Olmadık yerde, ummadık birileri/bir şeyler beliriverir karşımızda. Yüz çevirmekle didinmek arasında bir yerde sıkışırız. İşte Yalçın Tosun’un bu kitaptaki öyküleri bu sıkışmışlığın izlerini sürdürüyor okura. Ve şu soruyu sorduruyor istemsizce: “Acı anlamsız olur mu?” […]
“Sanırım Beckett’in, anlatmaktan çok anlatamamanın hayalini kuruyorum gibi bir cümlesi vardı metinlerinden birinde. Çoğu zaman kullandığım bir anlayış olmasa da anlamak için çaba sarf etmeyen, bütün insanlığın önüne anlatamamayı göstermeyi deniyorum. Belki o zaman daha iyi anlatamam diye düşünüyor çoğu karakter.” […]
“Paul Valery, tüm evreni kapsayacak bir kitap yazma hayalinin peşindeydi. Bu hayal, birçok yazarın da hayalidir. Bunu yapmanın birçok yolu var ve bu yol, yazardan yazara değişebilir. Her yazar, kitaplarını ayrı ayrı da değerlendirebilir, bütün olarak da. Okuyucu, bunlar arasında varsa bir bağıntı, bunları ortaya çıkararak anlam ilişkilerini, yakınlıkları yakalayabilir. Bu bağlamda Orhan Pamuk şüphesiz iyi bir örnektir ve romanları arasında göze çarpan yakınlıklardan söz edilebilmektedir.” […]
“Benim için öyküme giren her şey çok önemli aslında. Bunun dışında yüzleşme anlarının tuhaf bir gizemi ve çekiciliği vardır. İnsanın kendine söylediği yalanlarla başkalarına söyledikleri arasındaki köprüdür o yüzleşme anları. Söylemek istedikleri ya da gizledikleri kişiyi aslında o kişi yapan gerçek şeylerdir bence. ” […]
“Yalçın Tosun, öykülerinde okuruna gül bahçesi vadetmez. Tam tersine, onu hiç bilmediği bir vadide dikenler arasında bırakır. Bu anlamda onu okumaya başlamakla beraber hissettiklerimizle düşündüklerimiz arasında tasarlanan çeşitli kuralların/yasaların çelişeceği de kabullenilmiş olur.” […]
“Anne, Baba ve Diğer Ölümcül Şeyler yaşamlardaki kırılmaları ayrıntılı biçimde, hem büyük bir gürültüyle hem de sessizlik ve eylemsizlikle gözler önüne seriyor.” […]
Kenan Hulusi Koray’ın kitaplarına girmemiş bir hikayesi. […]
“Dış sesteki yabancılayan ses Tina için çok bildik, tanıdıktır. İsminin, çoğunlukta yabancı kalacağını bildiği için kendi isminin söylenmesinden korkmuştur hep, ona seslenilmesinden yabancı olduğunun fark edilmesinden çok korkmuştur.” […]
Ses dergisi, 7 Haziran 1939 tarihinde İstanbul’da aylık bir dergi olarak yayımlanmaya başlar. 5 sayı çıktıktan sonra Eylül 1939 tarihinde İstanbul’da bu sefer Yeni Ses adıyla yayımlanmaya devam eder. Rıza Koşkun Basımevi’ nde basılır. Toplamda 11 sayı çıkan dergi sanat, edebiyat ve sosyoloji muhtevalıdır. Ses ve Yeni Ses dergilerinin kurucuları Yusuf Ahıskalı ve Fikret Adil’dir. Sahibi ve Yazı İşleri Müdürü Yusuf Ahıskalı, başyazarı Suphi Nuri İleri’dir. Sayısı 10 kuruştur. Derginin tüm sayıları ise Atatürk Kitaplığı’nda bulunmaktadır. Dergiyi çıkaranların hemen hemen hepsi sosyalizm ve materyalizm ideolojisine sahiptir. […]
Copyright © 2024 | MH Magazine WordPress Theme by MH Themes
