
Hilmi Tezgör
1991 tarihli Feminine Endings: Music, Gender, and Sexuality kitabında Susan McClary, Diamanda Galás’ın “1970’lerde post-modern performans sanatı sahnesinde ortaya çıktığını” ve müzikal temsilin tarihinde yeni bir aşamayı müjdelediğini” söyler. “Tam da üstün bir hayal gücünün -hatta dehanın- özelikleri olarak görülen şeyler, müziğin her döneminde sahneye konulup canlandırıldığında genellikle aklını yitirmiş kadınlara yakıştırılmıştır” diyen McClary, Diamanda Galás’ı “kadınlar ve delilik hakkındaki daha önceki tasvirleri esnekleştiren konvansiyonel çerçeveleme düzeneklerine karşı koyduğu ve onlarsız da yapabildiği için” över.
Yazının devamı, Hilmi Tezgör’ün Bir Plaktan İçeri kitabında.